တစ္ခဏတာဘဝမွာ
ပုထုဇဥ္တို႔သည္ ဘဝမွာ တစ္ခဏတာသာ ႐ွည္ၾကာေၾကာင္းကို သတိ မျပဳမိတတ္ၾကေခ်။ တဏွာ ဦးစီး မႈျဖင့္ မိမိထက္သန္ရာကို ျပဳလုပ္ရင္း အခ်ိန္မ်ားစြာကို ကုန္လြန္ေစခဲ့ၾကေလသည္။ တစ္ဘဝတာ အခ်ိန္ပိုင္း ကိုလည္း အတိုင္းအဆမ႐ွိ ေနၾကရေတာ့မည့္ ပုံစံမ်ိဳးႏွင့္ ျဖစ္သည္။
ေရာဂါ အျပင္းအထန္ျဖစ္၍ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သက္တမ္းေစ့၍ေသာ္
လည္းေကာင္း ေသေတာ့မည္ဆိုမွျဖင့္ အသက္႐ွင္လိုၾကသည္။ အသက္႐ွည္လိုစိတ္ပိုမိုျပင္းျပ လာတတ္ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္ကာလတြင္
မွ မိမိတို႔အတြက္ ေနရခ်ိန္ မက်န္ျပီကို သိလာတတ္ၾကသည္။ တစ္ဘဝ ဆိုသည္မွာ တစ္ခဏတာေလးပါလား ဟုလည္း သတိမူလာ မိတတ္ၾက သည္။
လူတို႔၏ ႏွစ္ငါးဆယ္သည္ စတုမဟာရာဇ္နတ္ျပည္တြင္ တစ္ရက္သာ ႐ွိသည္။ စတုမဟာရာဇ္နတ္စကားအရ ယေန႔ေမြး၊ နက္ဖန္ အကုန္ေသ ၾကရမည္ ျဖစ္သည္။ တာဝတႎသာနတ္တို႔ႏွင့္ ႏႈိင္းယွဥ္ေသာ္ လူသက္
ႏွစ္တစ္ရာသည္ ထိုဘုံ႒ာန၌ တစ္ရက္ျဖစ္သည္။ ယေန႔ေမြး၊ ယေန႔
ေသမည့္ သေဘာပင္။ လူ ့ျပည္သို႔ တစ္ေန႔ခရီး အလည္လာသည္ႏွင့္ တူေတာ့၏။ အထက္အထက္ေသာ နတ္ျပည္မ်ားအတြက္ကား လူ႔ တစ္သက္မွာ စကၠန္႔ပိုင္းမွ်သာ ႐ွိသည္။ ျဗဟၼာျပည္တြင္ ဆိုပါမူ လူတို႔၏ သက္တမ္းမွာ ေရတစ္ပြက္၊ ပြက္စာေလာက္သာ တည္တံ့ေလသည္။
စင္စစ္၊ သက္တမ္း ႏွစ္႐ွစ္ဆယ္၊ တစ္ရာ ေနရေစဦးေတာ့၊ လူ႔တစ္ဘဝ တာသည္ အလြန္တရာ တိုေတာင္း လွပါသည္။ သို ့ျဖစ္၍၊ တစ္ရက္ကို တစ္သက္စာလုံးအျဖစ္ တန္ဖိုးထားအပ္ေပသည္။ နံနက္ ႏိုးထလာ
ေလတိုင္း၊ ဦးစြာျပဳလုပ္ရမည့္ အလုပ္မွာ ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာရတနာ သုံးပါးႏွင့္ ေတြ႔ဆုံျခင္း၊ တစ္နည္း၊ ႐ွိခိုးပူေဇာ္ က်င့္ၾကံအားထုတ္ျခင္း အမႈပင္တည္း။
သာသနာေၾကာင့္သာ လူ႔ဘဝအား႐ွိဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
ျမတ္ဗုဒၶက"တရားအားမထုတ္ဘဲ၊ အႏွစ္တစ္ရာ အသက္႐ွင္ရျခင္း
ထက္ တရားအားထုတ္ကာ၊ တစ္ရက္တာ အသက္႐ွင္ရျခင္းက ပိုမို
ျမင့္ျမတ္သည္" ဟု မိန္႔ၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ သင္ဘာလုပ္ မည္နည္း။
Posted by ေအးဆက္
No comments:
Post a Comment