Wednesday, February 25, 2015
ဓမၼသုတ (၄၈)
ေသမည့္ေဘးၾကံဳလွ်င္ အားကိုးရန္မွာ
ခ်စ္ကၽြမ္း၀င္ေလ၊ မ်ိဳးမိတ္ေဆြ၊ က်န္ေလသုသာန္ဆီ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုပင္၊ ကိုယ့္ေနာက္တြင္၊ အစဥ္မလိုက္ျပီ။
ထည့္လိုက္ပါလဲ၊ မပါဘဲ၊ ေျမထဲက်န္ခဲ့သည္။
ထည့္လိုက္ပါလဲ၊ မပါဘဲ၊ မီးစြဲေလာင္သြားသည္။
ကိုယ့္ကုသိုလ္မ်ိဳး၊ ကိုယ္ထုပ္ပိုး၊ အားကိုးရမွာပါတကား။
ကိုယ္တိုင္ျပဳထား၊ ကံတရား၊ ယူသြား႐ွာရသည္။
မေသေသးသူမ်ားႏွလုံးသြင္းထား
ငါသည္မေသ၊ ေနရေပ၍၊ စိေႏၲထြတ္ထား၊ ျမတ္ဘုရားႏွင့္၊
တရားသံဃာ၊ ရတနာကို၊ မကြာေန႔ည၊ ဆည္းကပ္ရ၏။
ဒါနေပးလႉ၊ ျဖဴစင္သီလ၊ ပြားထဘာဝနာ၊ ဤသုံးျဖာလည္း၊
ကိုယ့္ဟာအလုပ္၊ ကိုယ့္အထုပ္မို႔၊ မဟုတ္သာဟ၊ ၾကီးလံု႔လျဖင့္၊
ေန႔ညမေသြ၊ ျပဳရေပသည္၊ မေသက်ိဳးနပ္၊ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေအာင္၊
ျမတ္လွေပစြ၊ ျမတ္ေပစြတကား။
ပညာဝရ၊ အ႐ွင္ (ဓမၼဒူတ၊ သိမ္ဇရပ္)။ ေသျခင္းတရားကို အမွတ္ရျခင္းတရားေတာ္။
Posted by ေအးဆက္
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment