ဘဝေနဟန္ တရားမွန္(၂၄)

ဘာေၾကာင့္ တရားအားမထုတ္ႏိုင္ရမလဲ?
ငယ္႐ြယ္ႏုပ်ိဳ ျခင္းသည္ ေႏြမွာပြင့္ေသာ ပန္းႏွယ္ ႐ုတ္တရက္ ႏြမ္းေရာ္ သြားႏိုင္သည္။
အိုမင္းျခင္းကား မီးစြဲေသာ လယ္ကြင္းမ်ားပမာ   ခ်က္ခ်င္း ပ်ံ႕ႏွံ႔ေလာင္ ကၽြမ္းသြားေပမည္။
ေလးခြထိ၍ အနာတရျဖစ္ရသည့္ ငွက္ငယ္အသြင္ ဘယ္အခ်ိန္တြင္ အားအင္ဆုတ္ယုတ္ကာ နာမက်န္းျဖစ္မည္ကို မသိႏိုင္ၾက။ က်န္းမာ သန္စြမ္းခိုက္တြင္ နာဖ်ားမႈကို လုံးဝမစဥ္းစားတတ္ၾကေပ။ သို႔ေသာ္ နာမက်န္းျခင္းသည္ မိုးၾကိဳးပစ္သကဲ့သို ့လ်င္စြာအင္ႏွင့္အားႏွင့္
ေရာက္လာမည္ျဖစ္သည္။
ေသျခင္းတရားသည္ ေနာက္ဆုံးမီးေတာက္ျပီးလွ်င္ ကြယ္ေပ်ာက္
ရသည့္ ဆီခန္းေသာ မီးအိမ္ႏွင့္တူသည္။ ေနဝင္ခ်ိန္႐ွိ သစ္ပင္၏ အရိပ္ကဲ့သို ့မည္သည္ကမွ် ဟန္႔တား၍ မရ ေအာင္ ျမန္ဆန္စြာ 
ေပ်ာက္ကြယ္ေသဆုံးရမည္လည္းျဖစ္သည္။
ေမြးဖြားျခင္းႏွင့္ ေသဆုံးျခင္းတို႔သည္ ခုလာခုေပ်ာက္ျဖစ္သည္။ 
ေနထြက္ျခင္း၊ ေနဝင္ျခင္းတို႔ႏွင့္ အလားသ႑ာန္တူေၾကာင္း  
ျမတ္ဗုဒၶုက မိန္႔ၾကားခဲ့ဖူးသည္။
ဤကမၻာတြင္မည္သည့္အရာကိုမွ်  ျမဲသည္ဟူ၍  အာမ မခံႏိုင္ေခ်။
အို နာ ေသျခင္းတို႔သည္ ပါးစပ္ႏွင့္ လက္တို႔ကဲ့သို ့အခ်င္းခ်င္း အျမဲ
တမ္း ဆုံေတြ႔လ်က္႐ွိသည္။ ေသခ်ိန္တန္ေသာ္ တရားဓမၼမွအပ ကူညီႏိုင္သူ မ႐ွိေပ။
ဓမၼသည္ ေအာင္ႏိုင္ျခင္း၏ အေကာင္းဆုံး အရင္းအျမစ္ျဖစ္သည့္တိုင္ အားကိုးအားထားျပဳသူ ႐ွားပါးလွပါ၏။
ဤသည္မ်ားကို မွတ္သားရသည္႐ွိေသာ္ အဘယ္ေၾကာင့္ တရားအား မထုတ္ဘဲ ေနႏိုင္ပါမည္နည္း။
စာကိုး။ Dhammananda, K. Sri. Why Worry? 2001.
 
Posted by ေအးဆက္